آئین مستان

آی کبوتر که نشستی روي گنبد طلا 

هر کجا پر میزنی تو حرم امام رضا

من کبوتر بقیعم با تو خیلی فرق دارم 

جای گنبد سرم به روي خاک ها می ذارم

اونجا هر کی می پره طائر افلاکی می شه 

اینجا هر کی می پره بال و پرش خاکی می شه

اونجا خادما با زائرا مهربونن 

اینجا زائرا رو از کنار قبرا می رونن

تو که هر شب می سوزه صد تا چراغ دور و برت 

به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت

آنکه نام تو را نهاد بقیع / رتبه ای داده ات بلند رفیع

  خاک نیستی خوبی / به همه اهل دل تو محبوبی

چه شده ای سپهر مهر محبت / گمبدت کو کجاست بارگهت

کو ضریح چهار اولاد کو / پر درد است سینه ام یا هو

آی خدا کی صبرت سر میاد، ای خدا مگه نمی بینی چه می کنن تو عالم بچه های اولی، دومی و سومی؛ هنوز خون ریزی مدینه ادامه داره

کو ضریح چهار اولاد کو / پر درد است سینه ام یا هو

تا این اندازه کینه، گنبد خراب کردی، رواق خراب کردی، گلدسته رو خراب کردی

سنگ روی مزار نیست / یک نشان از هقارها هم نیست

ای بقیع اینچنین ات کدام دیوانه / کرده ای دل خراب ویرانه

حتی حیوون هم این کارایی که اینا می کنن، نمی کنه. می آوردن حیوانات قبر ابی عبدالله رو شخم بزنند برای اینه قبر پیدا نباشه تا حائر میومدن جلو تر دیگه نمی رفتن هر چی این حیونا رو با شلاق میزدن تکون نمی خوردن به زبان بی زبانی میگفتن اینجا حریم بچه ی زهراست.نه جا داره اینجا این بگی؛ آی غریب حسن آی غریب آقام

اینچنین ات کدام دیوانه / کرده ای دل خراب ویرانه

ای خدا نسل ریشه اش بکنت / آنکه قلب خدای را شکنت

ضد حق اهل جاهلانه چرا / اینقدر جهل جاهلانه چرا

هر چه آن روز تیره شد آن شد / هتک حرمت ز اصل قرآن شد

دنیا   1400  سال است /حق حیدر تمام پایمال است

باز گرفته دلم برای مدینه

باز نشسته دلم به پای مدینه

شکر خدا عاشق دیار حبیبم

شکر خدا که شدم گدای مدینه

بال فرشته است، سایبان قبورش

بال فرشته است،خاک پای مدینه

در کفنم تربت بقیع گذارید

صحن بقیع است، کربلای مدینه

دست من و لطف دست با کرم تو

جان به فدای بقیع بی حرم تو